วันนี้ฉันตื่นขึ้นมาแล้วเปิดโทรศัพท์ การแจ้งเตือนมากมายวิ่งผ่านหน้าจอเหมือนฝูงนกที่บินผ่านห้องนอน ฉันเป็นยูสเซอร์คนหนึ่งในโลกนี้ โลกที่ทุกอย่างเชื่อมต่อกันด้วยสัญญาณเล็กๆ ที่ไม่เคยหายไป บางครั้งฉันก็สงสัยว่า ทำไมทุกแอปถึงอยากรู้ข้อมูลของฉัน ทั้งที่ฉันไม่เคยขอใช้งานพวกมันมากมายขนาดนั้น ตั้งแต่การบอกตำแหน่งไปจนถึงสิ่งที่ฉันชอบดู สิ่งที่ฉันไม่ชอบคือคำถามที่รบกวนอยู่ตลอดเวลา “อนุญาตให้เข้าถึงกล้องได้ไหม” บางทีฉันอยากใช้งานฟังก์ชันนี้ безการถอดรหัสคำถามทั้งหมดในใจ
ตอนเช้า ฉันเปิดแอปสื่อสารที่บ้านเราใช้คุยกับเพื่อน ส่วนมากเราใช้คำถามง่ายๆ มากๆ เช่น “วันนี้ไปไหนกันดี” หรือ “มีมอะไรใหม่บ้าง” ฉันพบว่าเป็นยูสเซอร์ที่ชอบการเชื่อมต่อ แต่ฉันก็สังเกตว่า ทางผ่านที่ฉันเลือกจะมีทางเลือกมากมาย บางทีฉันเลือกที่จะไม่ให้สิทธิ์บางอย่าง เพราะฉันยังไม่แน่ใจว่าข้อมูลนั้นจะถูกนำไปใช้อย่างไร การตั้งค่าความเป็นส่วนตัวจึงกลายเป็นเพื่อนที่เงียบๆในเครื่อง ฉันลองอยากรู้ว่าอะไรที่ทำให้ฉันสามารถใช้งานได้อย่างราบรื่น โดยที่ข้อมูลส่วนตัวไม่หายไปไหน
เมื่อฉันลองดูนโยบายความเป็นส่วนตัว ฉันเห็นคำศัพท์ที่ยาวและค่อนข้างซับซ้อน เช่น “ข้อมูลการใช้งาน” และ “คุกกี้” ที่ฉันไม่แน่ใจว่าใช่สิ่งที่ฉันต้องการให้แพลตฟอร์มทราบถึงพฤติกรรมของฉันจริงๆ หรือไม่ ฉันจึงตัดสินใจอ่านด้วยภาษาง่ายๆ ของตัวเอง ฉันอ่านให้ชัดร้อยละหนึ่งต่อต้านความสับสน ฉันเห็นว่าในโลกนี้มีทั้งประโยชน์และข้อจำกัด การเปิดแอปทำให้ฉันเข้าถึงข้อมูล หลักฐาน ความบันเทิง และการติดต่อกับคนอื่น แต่มันก็ทิ้งร่องรอยในชีวิตดิจิทัลของฉันเล็กๆ น้อยๆ ไว้เสมอ
วันนั้นฉันเดินเข้าไปในโลกของ “เครือข่ายสังคม” ที่ดูเหมือนสนามหญ้าใหญ่ที่ทุกคนสามารถเดินผ่านได้ บางคนมักจะโพสต์เรื่องราวที่ทำให้ฉันหัวเราะ บางคนก็โพสต์เรื่องราวที่ทำให้ฉันรู้สึกสงบ ฉันพบว่าการเป็นยูสเซอร์ไม่ใช่แค่การกดปุ่มนุ่มๆ บนหน้าจอ มันเป็นการเลือกสิ่งที่ฉันต้องรับรู้และสิ่งที่ฉันเลือกไม่รับรู้ ฉันเริ่มสังเกตว่าฉันมีอิทธิพลเล็กๆต่อสิ่งที่ฉันเห็นในหน้าฟีด เช่น หากฉันกดไลค์มากๆ บนเรื่องราวหนึ่ง แพลตฟอร์มก็จะพยายามส่งเรื่องราวแบบนั้นมาให้ฉันมากขึ้น ฉันจึงต้องระมัดระวังการกดปุ่ม เพื่อไม่ให้ความสนใจของฉันถูกนิวรณ์โดยอัลกอริทึม
บางอย่างที่ฉันพบคือ ฉันสามารถปรับแต่งประสบการณ์ให้เหมาะกับตัวเองได้ง่ายๆ ตั้งค่าหน้าจอให้เรียบง่าย ปิดเสียงรบกวนเมื่อฉันทำงาน หรือเลือกโหมดส่วนตัวเพื่อไม่ให้ใครเห็นกิจกรรมของฉันทั้งหมด การทำสิ่งเล็กๆ เหล่านี้ทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันควบคุมชีวิตดิจิทัลของตัวเองได้มากขึ้น ฉันไม่ใช่แค่ผู้ใช้งานที่ถูกนำไปโดยกระแสข้อมูล ฉันคือผู้ที่เลือกสิ่งที่เป็นประโยชน์และปิดสิ่งที่ไม่จำเป็น
ฉันยังได้ประสบการณ์การค้นพบด้วยตัวเอง บางครั้งฉันเจอแอปใหม่ที่น่าสนใจ มันเป็นความสนุกที่เหมือนการเปิดกล่องของขวัญ ทุกครั้งที่ฉันโหลดแอปใหม่ ฉันพยายามหาวิธีใช้งานที่ง่าย ไม่ทำให้ฉันสับสน ฉันลองอ่านรีวิวจากคนอื่นเพื่อดึงข้อมูลที่เป็นประโยชน์ จากนั้นฉันลองใช้บริการภายในแอปอย่างค่อยเป็นค่อยไป เพื่อดูว่ามันเข้ากับชีวิตฉันได้ตรงไหนและจะทำให้ชีวิตฉันง่ายขึ้นอย่างไร
ในที่สุด ฉันเริ่มเข้าใจว่า ยูสเซอร์กับดิจิทัลไม่ใช่คนสองกลุ่มที่แยกจากกัน พวกเขาเป็นคู่หู ที่ถ้าฉันยอมเรียนรู้กัน ฉันจะมีประสบการณ์ที่ดีขึ้น ฉันจะสามารถเดินผ่านโลกดิจิทัลด้วยความสงบและความมั่นใจมากกว่าเดิม ฉันอยากแนะนำให้ทุกคนลองทำสิ่งเล็กๆ เหล่านี้ด้วยตัวเอง เช่น ตั้งค่าความเป็นส่วนตัวให้เหมาะสมกับความต้องการ เปลี่ยนรหัสผ่านให้มีความปลอดภัย ตรวจสอบสิทธิ์ของแอปที่นำมาใช้ และจำไว้ว่าเราไม่จำเป็นต้องรับทุกข้อมูลที่แพลตฟอร์มขอ ฉันเชื่อว่าโลกดิจิทัลนั้นไม่ใช่สนามรบ แต่เป็นสนามเด็กเล่นที่เราแต่ละคนพยายามเรียนรู้และสนุกไปพร้อมกัน
ตอนบ่าย ฉันนั่งคิดถึงความจริงที่ว่าเป็นยูสเซอร์ในโลกดิจิทัลนั้นมีทั้งความสวยงามและความซับซ้อน ที่จริงแล้ว เราไม่ใช่ผู้มีอำนาจเหนือข้อมูลของตัวเองทั้งหมด เพราะแพลตฟอร์มมีอัลกอริทึมและเงื่อนไขที่ควบคุมสิ่งที่เราเห็นบ่อยๆ แต่เรายังสามารถมีส่วนร่วมในการกำหนดวิธีใช้งานได้อย่างมีสติ
ฉันเริ่มเห็นว่าการคุมมันด้วยตัวเองเป็นเรื่องสำคัญ เช่น การตั้งเวลาการใช้งาน เพื่อไม่ให้มันมากเกินไปในช่วงเวลาที่ฉันควรพักสายตาและเวลาของใจ ฉันลองทำสิ่งง่ายๆ เช่น ตั้งเตือนให้หยุดพักหน้าจอทุกชั่วโมง หรือเลือกใช้งานโหมดเงียบเมื่อฉันต้องทำงาน ฉันพบว่าเมื่อมีช่วงเวลาสำรองที่ชัดเจน ฉันรู้สึกดีขึ้น และไม่หันไปค้นหาความสุขชั่วคราวจากข้อมูลที่ไม่จำเป็น
อีกเรื่องที่ฉันคิดถึงคือการเคารพคนอื่นในโลกดิจิทัล บางครั้งฉันสังเกตว่า ฉันไม่อยากเห็นคำพูดร้ายหรือการเปรียบเทียบที่ทำร้ายความรู้สึกของผู้อื่น ฉันจึงตัดสินใจเป็นผู้ใช้งานที่เลือกกดไลค์ ชี้ชวน หรือคอมเมนต์ด้วยคำพูดที่เป็นมิตร เพราะฉันเชื่อว่าทุกคนก็แค่พยายามบอกเรื่องราวของตนเองเหมือนกัน ด้วยเหตุนี้ ฉันจึงตั้งใจแก้ไขการสื่อสารให้ดีขึ้น และให้ความเห็นที่สร้างสรรค์ ไม่ใช่แค่ตีความจากใจที่ร้อนรน
ฉันยังเห็นเส้นทางระหว่างการใช้งานกับความเป็นส่วนตัว ความจริงคือ ข้อมูลส่วนบุคคลมีคุณค่า ฉันเองก็อยากให้คนอื่นมั่นใจว่าข้อมูลของพวกเขาจะถูกดูแล ฉันเริ่มเรียนรู้วิธีตรวจสอบสิทธิ์ของแอปที่ฉันติดตั้ง และวิธีลบข้อมูลที่ไม่จำเป็น ฉันไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญ พอที่จะเข้าใจทุกอย่าง แต่ฉันเข้าใจพอที่จะปกป้องตัวเองและคนที่ฉันห่วงใย
เมื่อวันเดินทางผ่านไป ฉันพบว่า ยูสเซอร์ไม่ใช่แค่ผู้ใช้งานที่เข้ามาเพื่อดูและไป ฉันเป็นผู้ร่วมสร้างประสบการณ์ร่วมกับคนอื่น ฉันเรียนรู้การแบ่งปันความรู้ที่ฉันมีให้กับคนรอบข้าง ฉันบอกเขาให้ตรวจสอบการตั้งค่า ความเป็นส่วนตัวในแอป และวิธีใช้งานอย่างมีวินัย ฉันรู้สึกว่า เราเป็นทีมเล็กๆ ที่ช่วยกันดูแลโลกดิจิทัลให้ดีขึ้น
สุดท้าย ฉันคิดถึงอนาคตของยูสเซอร์ในโลกดิจิทัล บางทีเราอาจจะมีเครื่องมือที่ช่วยให้การใช้งานเป็นธรรมมากขึ้น บางทีเราอาจเห็นแพลตฟอร์มที่ออกแบบให้ใช้งานง่ายสำหรับทุกคน ไม่ว่าใครจะเป็นใคร หรือมีทักษะอย่างไร แต่สิ่งที่สำคัญคือความจริงใจและความเข้าใจในความต้องการของเราเองและคนอื่น
ฉันอยากจบด้วยภาพของยูสเซอร์ที่ไม่กลัวการลองสิ่งใหม่ แต่ก็ไม่ลืมที่จะดูแลตัวเอง การใช้งานดิจิทัลควรเป็นเรื่องง่ายและสนุก หากเราตั้งใจเรียนรู้และหาจุดร่วมที่ทำให้ทุกคนสบายใจ โลกดิจิทัลก็จะกลายเป็นสนามที่น่าตื่นเต้นสำหรับเราและคนที่เรารัก